Hola!

Het heeft even geduurd maar hier zijn we weer! En deze keer vanuit Nicaragua. We zitten nu in een internet cafeetje tegenover ons koloniaal hotelletje in Leon nadat we een ochtend hebben ge-volcano board. Maar daar straks meer over...

In het vorige blog waren we in Puntarenas gestrand, maar we kregen Isabelle´s pas gewoon terug in handen de volgende ochtend en toen konden we onze reis voortzetten naar Montezuma. Montezuma is een soort van surfer/hippie dorpje waar we verbleven in Hotel Luna Llena. Het hotel was echt wondermooi met lounge areas, warme douches en aapjes in de tuin. Het ging gelijk de eerste avond al goed: wild in de kamer! Isabelle ging op de kamer geld uit de kluis halen voor een spetterende avond uit, toen ik een noodkreet hoorde, beest! Maar het was moeilijk te zien wat er achter de kluis verscholen zat...iets klein en pluizigs (geen muis of rat phew). Toen hebben we de nachtbewaker erbij geroepen, die zei ah een zorro (woordenboek erbij, dat is dus een vos). Een vos achter de kluis? Nee nee, een zorroria. We snapten hem pas toen hij vies zijn neus ophaalde, we hadden een stinkdiertje op bezoek. Dat is gezellig! Hij heeft hem naar buiten gejaagd voor Pepe de kans kreeg om de kamer te bedwelmen. Het werd daarna nog een gezellige avond in de lokale kroeg, Chicos. Verder hadden we hier wilde plannen: een canopy tour, surfen, Cabo Blanco National Park. Uiteindelijk bleek alleen het laatste ¨mogelijk¨ in de zeikende regen, en besloten we Costa Rica achter ons te laten. Met een tussenstop in Liberia (breakdancers in het park) zijn we toen 25 oktober de grens overgestoken Nicaragua in. Niet geheel zonder problemen, want zonder stroom functioneert de doune niet zo goed. Afijn, enkele uren later zaten we dan toch aan het strand met een biertje, San Juan del Sur.

De eerste verschillen tussen Costa Rica en Nicaragua waren ons in de bus al opgevallen, want er hing naast de chauffeur van de oude Amerikaanse schoolbus een televisie waarop we leuke clips konden kijken van circa 2005. Plezier alom! San Juan is een klein kustplaatske vol schattige gekleurde huisjes. In ons pittoreske (sfeervol aftands) hotel hadden we een balkon met zeezicht. Dat is genieten. In San Juan zelf viel niet veel meer te beleven dan strand hangen en cocktails drinken, maar onze eerste surfles is een feit. Hiervoor moesten we ongeveer een half uur over een onverharde weg hobbelen achter in een truck naar Playa Maderas. Eenmaal daar maakte de ontmoeting met onze surfleraar Alfredo alles goed. Het was geen surfbink, maar deze 60-jarige Peruaan kon er wat van! Na 2 uurtjes bloed, zweet en tranen konden we toch mooi onze eigen golfjes pakken. Hoppa!

Van San Juan reisden we met ons rood verbrande hoofden verder naar Isla de Ometepe. DIt zijn twee vulkanische eilanden in Lago de Nicaragua. Wederom zeer scenic! Op een kleine lancha maakten wij de overtocht en sprongen toen op een lokale bus richting Playa Santo Domingo. We werden op de voet gevolgd door 2 Noorse meisjes en een Brit. Denk Peking Express! Playa Santo Domingo was niet veel meer dan 3 hotels en 2 restaurantjes. Onze achtervolgers waren hier niet zo blij mee, maar wij zelf zaten binnen no-time met biertje in de hand in de hangmat. Relaxed! We hebben poging gedaan een van de vulkanen te beklimmen (Maderas 1394m). Het pad was 6km omhoog, dat klinkt nog te doen toch? Nou niet dus! Een sauna was er niets bij. We hebben het eerste uitkijkpunt en de 3,5 km paal gehaald. We hebben nog kunnen genieten van een brulapen concert. Op naar de volgende bestemming.

Het plan was om van Isla de Ometepe rechtstreeks naar koloniaal trekpleister Granada te reizen, maar door kapotte ferries, verkeerde informatie en onze eetlust ging dit ons niet meer in een dag lukken. MAAR toen kwamen we er toch zomaar achter dat op weg naar Granada de stad Masaya ligt, het centrum van de artesanias. Ja ja markten en shoppen! Daar waren we wel voor te vangen. We hebben daar ook nog heel lekker Mexicaans gegeten. Met een dag vertraging kwamen we in Granada aan. Mooie stad en mooi hostel, wat tot de nok toe vol zat. Gezelligheid. ´s Avonds met 20 man wederom naar de Mexicaan en lekkere mojitos drinken van 1 dollar (ze waren echt lekker!). De volgende dag vulden we met sightseeing en hangmat hangen en, niet te vergeten, Moises Gadea. Een van Nicaragua´s meest bekende gitaristen gaf een gratis concert in Imagine (John Lennon thema bar), en spelen dat ie kon!

Toen waren we de stad ook wel weer beu en wat wil nou, net buiten Granada ligt Laguna de Apoyo. Een sprookjesachtig kratermeer (denk monster van Loch Ness). Lekker eten en zwemmen in de volle maan waren onze voornaamste bezigheden. Niet verkeerd toch. We hebben daar twee dagen lekker weggedroomd en zijn toen naar Leon gereden.

En daar zitten we nu...enigzins verbrand en een beetje uitgeput. Want we zijn vanochtend op houten plankjes een vulkaan afgesjeesd! VET! Vulkaan Cerro Negro is eigenlijk een grote hoop zwarte lava stenen waar vanboven een beetje rook uitkomt. Die moesten we eerst 45 minuten omhoog klimmen. Oranje overall aan (suit up), bril op en gaan met die banaan! Banano Loco! Met bijna 50km naar beneden. Straks gaan we met wat mensen uit ons hostel naar ´Leon is Burning´, loungen en vodka cocktails drinken.

We laten NIcaragua zaterdag achter ons en stappen op een bus naar El Salvador, 3e etappe in de reis. Met de woorden van Moises Gadea, ´Nicaragua mi amor´, zeggen we oogjes dicht en snaveltjes toe!